Eurobeat is een muziekgenre die centraal staat in de wereld van ParaPara. Deze dancemuziek vindt zijn oorsprong in Italië, en is veelal populair in Japan. Hoe dit allemaal in elkaar zit lees je hier.

Vroeger, en dan met name rond 1986, begon in Italië een nieuwe muziekstroom te ontstaan uit de toenmalige house en disco muziek. Deze stroming heette italo disco, en had zijn hoogtij van '86 tot '89. Deze Italiaanse dancemuziek had als kenmerk de synthesizer, en daarbij zongen de Italianen vaak Engelse teksten. De italo disco werd populair in heel Europa, maar dat verdween snel weer toen de hardere eurodance- en technoklanken het begin jaren '90 overnamen. Er zijn echter nog steeds vele fans van de authentieke italo disco sound, en de Nederlandse Iventi d'Azzurro brengt nog regelmatig nieuwe platen met deze vibe uit.

Eurobeat vloeide voort uit de italo disco. Waar italo disco niet veel meer dan 130 beats per minuut telde, begonnen rond 1990 mensen als Giancarlo Pasquini (later bekend als Dave Rodgers) en Gino Caria het tempo iets op te voeren. Niet veel, want het was gevaarlijk om af te wijken van het eens zo populaire format.

Heel veel liefhebbers kreeg deze nieuwe wending niet. Tenminste, niet in Europa. Aan de andere kant van de wereld werd de nieuwe italo sound namelijk wel met open armen ontvangen. Vooral Japanners bleken fan van deze snellere muziek. Het was dan ook in 1989 dat de eerste Super Eurobeat uitkwam van het platenlabel Avex inc.

De naam eurobeat komt hier niet als eerste voor, maar werd al eerder genoemd door het Britse producerstrio Stock, Aitken en Waterman (ook bekend als het SAW-trio), waar het nog duidde op de tragere muziek of de pophits uit de jaren '80 zoals bijvoorbeeld Never Gonna Give You Up van Rick Astley.

In 1986 was er een hoogtij voor dancemuziek uit Europa in Japan, waarna men alle muziek uit Europa 'eurobeat' is gaan noemen. Het was pas in de zomer van 1989 dat de naam eurobeat als een noemer werd gebruikt voor de eurobeat zoals we deze tegenwoordig kennen. Toen begon Avex inc. met het uitbrengen van de serie Super Eurobeat, met als basis de Italiaanse italo dance.

Heerlijk verwarrend worden productiestudio's in de eurobeatwereld 'labels' genoemd. Normaal gesproken zijn bedrijven die daadwerkelijk cd's op de markt brengen, zoals Avex inc., platenlabels, maar dit gaat dus niet op als er over eurobeat gepraat wordt. Hier kan een label zoals de studio als de uitgever zijn. Tegenwoordig kunnen labels (dus, studio's) zelf makkelijk ook de distributie verzorgen door middel van online downloads. Hier wordt dan ook gretig gebruik van gemaakt.

In 1989, ten tijde van de eerste Super Eurobeat, waren er nog maar drie labels actief met eurobeat. Time records onder leiding van Sergio Dall'Ora, A-Beat C onder leiding van Giancarlo Pasquini (Dave Rodgers) en Alberto Contini, en Hi-BPM Studio onder leiding van BLABLABLA. Deze drie labels waren de eerste paar jaar verantwoordelijk voor al het eurobeat dat verscheen.

Maar onderlinge onenigheden binnen de labels zorgden ervoor dat mensen zich afzonderden van de rest, en zelf verder gingen. HIER BLAATJES OVER HOE DE LABELS ZICH ONTWIKKELDEN.

Eurobeat is lastig te omschrijven in woorden. Zo zal iedereen wel iets anders zeggen, en heeft ook iedereen gelijk. Het meest duidelijk is het feit dat eurobeat dance muziek is. De synthesizer speelt nog steeds vaak een belangrijke rol in de melodieën, die vaak toch zeer vrolijk klinken. Maar invloeden vanuit andere muziekgenre's zijn niet ongebruikelijk. Zo worden er soms de wat meer vliegerige deuntjes uit de trance gehaald, of spelen elektrische gitaren uit de rockmuziek een hoofdrol. De snelheid van nummers variëren ook flink. Zo zijn er erg trage nummers die rond de 135 tot 140 beats per minuut zijn, of hele snelle liedjes die de 170 beats per minuut halen. Er zijn zelfs nummers die nóg sneller zijn, maar daarover bestaat de discussie of het wel eurobeat genoemd mag worden. Meestal worden deze liedjes aangeduid met 'speed dance'.

Als we naar de structuur van eurobeat kijken, is er wel iets dat in bijna alle gevallen terug te vinden is. De nummers zijn namelijk allemaal volgens het volgende principe opgebouwd; intro - a-melo - b-melo - sabi - intro - a melo - enzovoorts. De intro is vanzelfsprekend, hoewel het niet echt een intro is. Vaak is er aan het begin van het nummer een echte intro, of pre-intro. Hierna start de melodie. Dit stuk, meestal 8 of 16 maten, heet de intro. Vervolgens starten de vocals met de a-melo. Dit is een afkorting van 'a melody'. Het eerste deel van de melodie, of de riff, zoals wij zouden zeggen. Hier wordt echter simpelweg het couplet bedoeld. Dit duurt doorgaans 16 maten. Na de a-melo komt het tweede deel van de 'melo', namelijk de b-melo. Doorgaans duurt dit 8 maten. Dit stuk wordt telkens herhaald, ook na het tweede couplet. Muziekkenners zullen dit beter kennen als 'bridge'. Na de bridge komt het refrein, of, zoals de Japanners zeggen, sabi. Vaak duurt dit 16 maten, en bevat meestal ook de titel van het nummer. Na het refrein komt de intro weer, welke vaak 8 maten duurt. En dan niet de pre-intro, maar gewoon het instrumentale melodietje. Dit wordt gevolgd door de a-melo (het tweede couplet) de b-melo, sabi, enzovoorts. Het eindigt met de intro, welke dan een kleine wending aan het einde krijgt en daardoor opeens de outro is. De kern van een eurobeatlied telt normaal gesproken 64 maten (intro 8, a melo 16, b melo 8, sabi 16, outro 8).